Geopad 068-bossen tussen Maarn en Doorn

Voor degenen die met eigen ogen een representatief beeld van de reliëfrijke bossen tussen Maarn en Doorn willen krijgen beschreven wij een traject van 7 kilometer. In de buurt van het station Maarn en bovenop de stuwwal moet een trajectdeel zowel op de heen- als terugweg worden gelopen. Wie er van afziet de lus over de kruin van de stuwwal te volgen bekort de af te leggen afstand met twee kilometer. Het traject valt tot bij het hooggelegen paviljoen van de Helenaheuvel samen met het zogenaamde trekvogelpad dat op bomen met horizontale roodwitte strepen werd gemarkeerd. In de omgeving van het paviljoen volgt het geopad op de stuwwalkruin ook een gemarkeerd traject dat geschikt werd gemaakt voor het berijden met invalidenwagentjes. Aan dit traject staat het enige bankje van de route. We beschreven onze route vanuit het spoorwegstation van Maarn.

1. Vanuit het station lopen we onder het viaduct van de A12 naar het plein voor het raadhuis dat rechts wordt gepasseerd. Schuin rechts brengt de Kastanjelaan ons dan naar de rand van de bebouwde kom waar links even de Esdoornlaan wordt gevolgd. Bij de bocht van deze straat adviseert de roodwitte markering het bos in te gaan. We bereiken er al snel een rechte beukenlaan waar rechtsaf wordt geslagen.

2. De laan brengt ons naar de 19de-eeuwse Maarnse Grindweg die we oversteken om verder het bos in te kunnen gaan. Intussen liepen we steeds op het laaggelegen terras smeltwater- en windafzettingen dat de iets verderop gevormde stuwwal aan de kant van Maarn begeleidt. Onderaan de flank van de stuwwal botst ons geopad als het ware tegen een markant heuveltje. Het maakt deel uit van een duinachtig vormsysteem dat zijn (huidige) reliëfkenmerken vooral dankt aan de latere verstuiving van een pakket geaccidenteerde (wind)zanden uit de ijstijd.

3. Onze route draait om het heuveltje heen om vervolgens scherp naar links af te buigen. Er volgt nu een beklimming van de stuwwalflank waar ons het gebied Wijde Zicht van Natuurmonumenten opwacht en verwelkomt. Bij een kruispunt knikt de gemarkeerde route er iets naar rechts om de bestijging van de stuwwal voort te zetten. We bevinden ons dan vrijwel bovenop een uitbollend deel van de heuvelrug met veel microreliëf. Links leidt er een kort bochtig weggetje naar een eenzaam landhuis.

4. Op ruim 40 meter boven N.A.P. bereiken we een kruising met een kaarsrechte bosweg die links honderden meters wordt afgelopen. Al snel leidt dit tot een diagonale passage van een voormalig smeltwaterdal. Aan de andere zijde ervan volgt de rechte bosweg eerst vrijwel de stuwwalflank. Dit betekent dat we nu slechts weinig dalen en stijgen. Iets verderop passeert de bosweg nogmaals een dal. Vlak voor dat dal adviseert de markering echter rechtsaf te slaan. Een andere rechte bosweg brengt ons dan naar de ongeveer 43 meter boven N.A.P. gelegen bovenrand van het grote plateau waarop onder meer het 19de-eeuwse huis Zonheuvel werd gebouwd. Bij die bovenrand komen we terecht op de enkele kilometers lange rechte bosweg die de grens tussen de voormalige gemeenten Maarn en Doorn markeert. De historische grensweg wordt links zo'n 150 meter gevolgd. Hierna kunnen we rechts even een ommetje maken door een deel van de Kaapse Bossen.

Degenen. die hieraan geen behoefte hebben kunnen nu echter al het niet gemarkeerde deel van de route volgen dat ons naar Maarn terugbrengt. Zij moeten dan links het dal gaan afdalen dat wij kort geleden al even vóór ons zagen liggen. Wie afziet van het ommetje door de Kaapse Bossen kan de paragrafen 5 en 6 overslaan.

5. In de Kaapse Bossen brengt de roodwitte markering ons via een pas van de stuwwal naar een flauwbochtig deel van het halfverharde pad dat geschikt is voor het berijden met invalidenwagentjes. We gaan het rechts volgen naar een zessprong bij het paviljoen van de Helenaheuvel. Op de zessprong knikt het halfverharde pad naar links. Een recht gedeelte ervan passeert dan successievelijk een markante grafheuvel en vallei waarvan de flanken overlangs door enkele geultjes en een zandruggetje worden verlevendigd.

6. Na een kleine 600 meter knikt het pad bij een bankje opnieuw naar links. We komen dan terecht op een stuwwalterras waar kort na elkaar rechts- en linksaf wordt geslagen. Een ander stuk van het flauwbochtig deel van het pad brengt ons vervolgens weer naar het roodwit gemarkeerde pad waarover we de Kaapse Bossen inliepen. Door hetzelfde pad in de tegenovergestelde richting te lopen keren we daarna terug naar de rechte bosweg langs de gemeenschappelijke grens van de voormalige gemeenten Maarn en Doorn.

7. Aan de overkant van de weg gaat het geopad het dal afdalen dat we op de heenweg al vóór ons zagen liggen. Na een paar honderd meter wordt op een kruising echter rechtsaf geslagen voor een korte kennismaking met de open ruimte bij het Huis te Maarn. Er aangekomen lopen we links via een flauwbochtige laan naar een pad dat ons terugbrengt naar het dal. Deze afdaling impliceert tevens een weerzien van het brede lage terras onderlangs de noordoostelijke stuwwalflank. Vrijwel rechtdoor lopend passeren we dan ook weer een van de duinachtige heuveltjes bij de flank.

8. Voorbij het heuveltje wordt het terrein vrijwel vlak. Iets naar rechts afbuigend brengt de wandeling ons intussen terug naar de Maarnse Grindweg die we ditmaal te zien krijgen op een punt waar hij een knik maakt. Ook nu wordt deze 19de-eeuwse verbinding weer overgestoken. Links van wat bebouwing lokt een smal bospaadje ons er vervolgens weer het bos in.

9. Het paadje komt al snel uit op een bredere ontsluiting waar we rechtsaf slaan. Tegenover een boerderij moet daarna voor de voltooiing van onze terugtocht schuin linksaf worden geslagen. Een recht bospad brengt ons dan bij de rand van Maarn waar de te volgen route kort na elkaar tweemaal naar links knikt. Aldus komen we weer terecht op de rechte beukenlaan waarbij de boswandeling begon. Het eerste pad rechts blijkt er onderdeel van het traject in en bij Maarn dat we vice versa zouden belopen. Het station van Maarn is dan niet ver weg meer.