Nieuwpoortsluissysteem

Uitlaatsluizen of sluizen zorgen ervoor dat laaggelegen polderlanden hun overtollige water kunnen afvoeren, terwijl sluizen het waterpeil in kanalen regelen voor de scheepvaart. Bij vloed worden de sluizen gesloten en bij eb geopend om het overtollige water uit de polders af te voeren naar zee. De sluizen zelf worden gebruikt om boten vast te zetten.
Via de Ganzenpoot is de havengeul verbonden met maar liefst zes verschillende vaar- en/of afwateringsroutes. Van noord naar zuid zijn de opeenvolgende kleppen en sluizen:
De Nieuw Bedelfverlaatklep: ontvangt een klein afwateringskanaal vanuit de polders
Gravensluis: controleert het kanaal Nieuwpoort-Plassendale en creëert een opening naar de oostkust
De Springverlaatklep: verwelkomt de baai van Nieuwendamme die wordt gevormd door een eeuwenoude meander van de IJzer en zorgt voor de afwatering van de Nieuwlandpolder
De Iepersluis: voor de huidige IJzer
De klep Veurne-Ambachtverlaat: regelt het afvoerkanaal dat in verbinding staat met de Noordvaart en de Sluikvaart. Het regelt de afwatering van de Ramskapelle-polders en was een belangrijke schakel tijdens de overstroming van 1914, die het verloop van de Eerste Wereldoorlog radicaal veranderde (zie hieronder).
Sluis van Veurnesluis: beheert het kanaal Nieuwpoort-Duinkerken dat de westkust toegankelijk maakt en een verbinding biedt met de havenstad Duinkerken.
In het verleden heeft het sluissysteem van Nieuwpoort de stad dankzij overstromingen herhaaldelijk behoed voor bestormingen en bezetting door buitenlandse legers. De Franse en Duitse aanvallers betaalden de prijs.
De watersnood van 1914: op 4 augustus 1914 brak de hel los en kwam de door de Duitse keizer Wilhelm III gelanceerde stoomwals ons land binnen. In een tragische oproep vroeg koning Albert I om het laatst overgebleven perceel land, begrensd door de IJzer en Ieperlee, en daarachter door de zee, tot het einde toe te beschermen. Deze verdedigingslinie hield stand dankzij een bondgenoot die de IJzer in zich draagt bed en waarnaar Nieuwpoort kon roepen, zoals het in het verleden al zo vaak had gedaan tijdens andere belegeringen: water! De bewaker van de Noordwatering, Karel Cogge uit Veurne, kent het hydraulische netwerk van kleine kanalen, beken en afwateringsroutes die via de Nieuwpoortsluizen hun water uitwisselen met dat van de IJzer; en matroos Hendrik Geeraert uit Nieuwpoort weet waar en hoe hij het materieel moet gebruiken. Het water stijgt, treedt buiten zijn oevers en zet de vlakte onder water: het dwingt de vijand zich terug te trekken. Het front zal hier worden gestabiliseerd tot het laatste en zegevierende offensief van 1918.

Aanvullende informatie:
-Toegankelijk voor mensen met een beperking

Westtoer Mirra Wandelingen